چاپ

*زندگی* *خاطره* *آمدن* *و رفتن ماست*

روزهای پایانی سال 99 دارد سپری می شود
سالی تلخ که به درازا کشید و سوگواریها و اندوه آن ، از شادیها سبقت گرفتند.
سالی که از هم دور شدیم و کسادی ، رونق گرفت.

سالی که در سوگ تمام هموطنان و کادر درمان گذشت که بهار امسال را ندیدند.

امروز خبرهای اندوهبار که از هجوم ویروس مرگ آفرین می رسد ، امان نمی دهند صدای قدوم بهار را بشنویم.

حال که نفس مان زیر ماسک ها ، حبس میشود ، حال که از کنار هم بودن منع می شویم
و دید و بازدید و سفر و دورهمی ، بلای جان مان میشود ، قدر شادی های کوچک را بهتر درک می کنیم
قدر دور همی هایی که آنجا از سفره آرایی ، از تدارک سبزه و سمنو و از دلخوشی های کودکان سخن می گفتیم.

حالا که حسرت خوردن یک فنجان چای در کنار خویشان و دوستان به دلمان مانده ، حال که از ماسک و دستکش و الکل به تنگ آمده ایم ، حال که هر روز آمار فوتی ها را دنبال می کنیم ، قدر لحظات با هم بودن و قدر سلامتی را بیشتر می دانیم.
قدر نفس کشیدن بدون ماسک ، قدر جمع دوستان و خویشان ، حتی قدر تدریس های تکراری را در جمع دانش آموزان بهتر درک می کنیم.

حال که شهرها قرمز می شوند ،
قدردان کادر درمانی هستیم که در میان جهش های شتابناک مهمان ناخوانده ، همچنان ایستاده اند.

اگر چه کرونا در کمین است اما بوی بهار هم به مشام می رسد. شکوفه های درختان آمدن بهار را نوید می دهند. سبزه ها قیام کرده اند ، بابونه ها چهره آراسته اند ، نسیم صبحگاهی به داخل خانه ها سرک می کشد.
بلبلان بهارانه می خوانند و
حاجی فیروزها در شهر می چرخند تا لبخندی بر لبان مردمان بنشانند.
رود زندگی همچنان جاریست.
خروشندگی و پویایی این رود بذر امید را در دلها می نشاند.
تمام تلخی ها و اندوه ها نتوانستند حرکت زندگی را متوقف کنند.
اگر چه هنوز به دنبال گمشده ای به نام *شادی* هستیم.

شاید بهار بتواند با دم مسیحایی اش روحی تازه در وجودمان بدمد.
شاید نوروز ، گره از کار فروبسته ما بگشاید و تقویم ، سال نو را با طعمی شیرین برایمان رقم بزند.
شاید این بهار پیک شادمانی را با خود همراه کند.

*ای* *بهار* *مهربان*
*در* *مسیر* *کاروان*
*گل* *بپاش* *و* *گل* *بپاش*
*گل* *بکار* *و* *گل* *بکار*

فاطمه سادات اشرفی زاده