چاپ

یادداشت/
✍ سید محمد علوی

به باور من اگر شیخ اجل سعدی شیرازی را معلم اول اخلاق وتعلیم وتربیت بنامیم گزاف نگفته ایم وچقدر اولیای آموزش وپرورش ما از این گنجینه بی بدیل ادب فارسی غافل وچقدر کتابهای درسی دانش آموزان از آن تهی....
بعادت مالوف در وقت فراغت "گلستان" شیخ را ورق میزدم....
یاد دارم که شبی در کاروانی همه شب رفته بودم و سحر در کنار بیشه‌ای خفته.
شوریده‌ای که در آن سفر همراه ما بود نعره‌ای برآورد و راه بیابان گرفت و یک نفس آرام نیافت.
چون روز شد گفتمش: آن چه حالت بود؟
گفت: بلبلان را دیدم که به نالش در آمده بودند از درخت و کبکان از کوه و غوکان در آب و بهایم از بیشه.
اندیشه کردم که مروّت نباشد همه در تسبیح و من به غفلت خفته.

دوش مرغی به صبح می‌نالید
عقل و صبرم ببرد و طاقت و هوش

یکی از دوستان مخلص را
مگر آواز من رسید به گوش

گفت باور نداشتم که تو را
بانگ مرغی چنین کند مدهوش

گفتم این شرط *آدمیت* نیست
مرغ تسبیح‌گوی و من خاموش

امروز صبح موبایلم را بازکردم. دوستی فرزانه کلیپی فرستاده بود...گویا صندلی داغ با اجرای آقای "داریوش کاردان" بود ومدعو *دکتر پرویز کردوانی* استاد محیط زیست...پروفسور کردوانی از فعالان دلسوخته محیط زیست است ودر کویر وکویر زایی و پدیده خشکسالی صاحب نظر....خاطره ای تعریف میکرد...سخت منقلبم کرد...
کفتری داشتم خیلی دوستش داشتم...یه روزی ندیدمش...هرچه گشتم نیافتم...از درو ودیوار واز همسایه سراغش گرفتم نیافتم....یه روز که داشتم باغچه ودرختها را آب پاشی میکردم از ته کفتردونی دوچشم بمن زل زده بود...رفتم وداخل را نگاه کردم پشت گلدون ها کفتر گیر افتاده بود و"جفتش" کنارش نشسته وبه او آب ودانه میداد...پنج روز تمام از کنارش تکون نخورده بود....استاد بغض کرده وهق هق کنان گفت: وقتی یک حیوان...یک کفتر اینچنینی به همنوع خود کمک میکند چگونه یک انسان جان انسان دیگر را میگیرد...کاردان نیز گریه کنان گفت: عشق !!! میخواست از هنر ومعجزه عشق ودوست داشتن بگوید...واین اشاره ظریف کاردان: مرغ تسبیح گوی.....ومن...خفته !!!

راستی چگونه است اینهمه دشمنی....اینهمه کینه...اینهمه تهمت...اینهمه نفرت پراکنی... اینهمه بیرحمی....اینهمه خشونت...

از محبت تلخ ها شیرین شود.... وز محبت مِس ها زَرّین شود...... از محبت دُردها صافی شود.... وز محبت دَردها شافی شود.... از محبت خارها گل می شود .../ انتهای پیام
صبح ملت