چاپ

گزارش خبرنگار صبح ملت نیوز از نمایش "داستان سفر درخت توت تنهای خونه مادری بعد از یک دوره افسردگی کوتاه مدت" به کارگردانی کوروش کلانتری

در خانه نمایش دا، نمایشی زیبا و عمیق را به تماشا نشستیم که بی ادعا و ساده حرفهای بسیاری را با زیرمتن طنز به مخاطب می رساند و در کار خود بسیار موفق است. نمایش حرفش را در مدت زمانی گفت که باید می گفت، مینیمال و به جا. لحظات شادی آور نمایش به گونه ای است که از اکثریت خنده بگیرد و در عین به خنده انداختن مخاطب، او را به تفکر وا می دارد. طنز و اندوه توامان ...

در خلاصه نمایش آمده است: «: مرتضی بازیگری که پس از دریافت یک جایزه معتبر بازیگری خیلی زود فراموش شده و در حال دست و پنجه نرم کردن با افسردگی این اتفاق است، با خبر می‌شود تنها دو ماه دیگر زنده است و به همین خاطر تصمیم می‌گیرد راهی سفری شود برای پیدا کردن معشوق دوران کودکی‌اش ...»

یک مونولوگ بلند که هم خنده از تماشاگر می گیرد و هم اشک به چشمش می آورد . مونولوگی بسیار زیبا، آشنا، لطیف و لذت بخش در عین حال بسیار نزدیک به تجربیات و آرزوها و قله های رویایی هر کدام از ما.

بازیگر با نگه داشتن یخ می خواست یخ رابطه با تماشاگر را آب کند و چقدر زود بعد از چند دقیقه این اتفاق می افتد و تماشاگران با تراپی و قصه زندگی مرتضی سالاری همراه می شوند . انگار که مرتضی در مقابل تماشاگر هیپنوتیزم شده و ناخودآگاه، آرزوها، شکست ها، دلتنگی ها و غمها و تنهایی هایش یه اشتراک می گذارد!

متن کار گیرا و پرکشش است و مخاطب را با خود همراه می‌کند. لایه‌ طنز کار جذاب است، طنزی فاخر، شریف و البته ظریف. بیان درد و رنج اما با لبی خندان. قلم بسیار عالی آقای کلانتری نشان داد بدون گزافه گویی و لودگی و الفاظ بد هم می توان تماشاگر را خنداند.

البته گهگاهی ریتم کار کند می شود، لیکن بزنگاههایی در کار قرار داده شده که به درستی کار را از خطر یکنواختی می رهاند؛ از جمله لهجه شیرین یزدی بازیگر که به درستی ادا می شود .

چند دقیقه پایانی نمایش (پخش صدای گروه بمرانی در تاریکی سالن) بر تاثیر گذاری اثر می افزاید. ضمناً ارائه نشان کتاب به عنوانِ بروشور در بدو ورود تماشاگران ، ایده جالبی است!

طراحی صحنه نمایش، مینیمال و از این بابت هوشمندانه است. چرا که شاید با شلوغ کاری، اضافه کاری و حتی زیاده گویی این ارتباط ساده و حیاتی بین ببیننده و اجراگر میسر نمی شد. فقط با یک کاناپه و خلق یک کاراکتر، این نمایش در ذهن مخاطب ماندگار می شود. دیالوگ های مرتضی و داستان سفرش، حس و حالش برای رسیدن به آن چه که می خواهد و حتی لحن صدایش و چشمان پر از حرفش .

نمی توان از این کار بدون تحسین بازی پر قدرت مرتضی کلانتری به راحتی عبور کرد. یک بازی راحت و ساده و باورپذیر.

در مجموع اجرای مونولوگ یک ساعته برای هر بازیگری کاری دشوار است و معتقدم ورود کردن به اینگونه متن ها، خود نشان از شهامت و جسارت کارگردان و بازیگر کار دارد که قابل تحسین است.

باید به کوروش ‌کلانتری بابت نویسندگی و کارگردانی این اثر تبریک گفت، چرا که این نمایش برای علاقمندان به نمایش مونولوگ، استانداردها و سطح توقع جدیدی ایجاد می کند.

این نمایش تا 15 تیرماه ساعت 19 در خانه ‌نمایش ‌دا ‌(سالن ‌شماره ‌2) واقع در خیابان خارک میزبان علاقه‌مندان خواهد بود.

خبرنگار- آسیه میرفخرایی