بزرگنمایی:

پنج هزار سال پیش وقتی ما طلایه دار فرهنگ جهان بودیم، اقوام مختلف در ایرانِ یکپارچه، که شرق و غرب زمین پهناور را در سیطره خود داشت، با آرامش در کنار هم زندگی می کردند، اما امریکا در دویست سال پیش وقتی می رفت که برای خودش فرهنگ بسازد، یانکی های تنها در سرزمین پهناورش در انزوا و دور از هم زندگی می کردند و هر کس را که بدون اجازه از زمین های آنها عبور می کرد به بهتان دزدی، بدون هیچ  دادگاهی به دار می آویختند.

پنج هزار سال پیش زمانی که ما طلایه دار فرهنگ در جهان بودیم حتی پادشاه قدرت غصب خانه ی یک پیرزن و ساخت کاخ شاهانه نداشت، اما دویست سال پیش با آغاز فرهنگ در امریکا و اروپا، سیاهان افریقایی به بردگی کشیده می شدند و در مزارع پنبه و کارخانه ها بخاطر کار سخت جان می دادند.

پنج هزار سال پیش وقتی ما طلایه دار فرهنگ در کره خاکی بودیم، دروغ زشت ترینِ زشتی ها بود، مردم ما راست می گفتند، حق عمل می کردند و در اندیشه شان کجی راه نداشت، اما دویست سال پیش مردم اروپا و امریکا وقتی دنبال ایجاد فرهنگ برای خود بودند، دروغ آوریل را ریشه دار کردند و از گفتنش پروا به خود راه ندادند.

مردم اروپا و امریکا وقتی اسطوره ها، داستانها، فرهنگ و علم ما را به وام می گرفتند، چون آیینه آن را مقلوب کردند تا خود را وام دار ما نشان ندهند؛ عید بهاری ما شد جشن زمستانی آنها، عمو نو روز ما شد بابا نوئل شان، اسفندیار روئین تن ما، آشیل شان شد، راست ما شد دروغ آنها، مهمان نوازی و غریبه دوستیمان شد نفاق و بمب اتم آنها، رکن خانواده و احترام ما شد، دوستی خیابانی و ولنتاین آنها و هزار زیبایی ما که زشتی شد، و هزار حُسن که تابو شد و مستحق شکستنش جلو دادند.

حالا این فرهنگ بیگانه چون خوره به جان فرهنگ ما افتاده است و دریغ که نادانان دانا نمای ما با اشتیاق این ویروس را تنفس می کنند و با بازدم خود در فضای خسته ی جامعه ی ما می پراکنند. به راستی چرا باید خبرنگار ما در تیتر خبری خود بنویسد دروغ سیزده و آنگاه با آب و تاب خبری کذب را قار بزند. چرا مسئول ما باید با خنده ای زشت از دروغی زشت تر بعنوان دروغ سیزده بگوید، کجای فرهنگ اصیل ما، کجای اسلام و دین ما دروغ زیباست و دروغ گفتن مایه شادی؟ کاش فرهنگ خود را ابلهانه اینقدر ارزان نمی فروختیم!