بزرگنمایی:

یادداشت/
✍️مهری کیانوش راد 

واقعه ای دشوار را پشت سرگذاشته بودم ، تقریبا دوماه بعد کلاس تفسیر مثنوی و المیزان و  نوشتن را شروع کردم .
دختر جوانی که از دشواری مرحله ای که در آن بودم ، باخبر و در کلاس حاضر بود ، پرسید : چگونه می توانی کلاس های خود را شروع کنی ؟ 
پاسخ من یک جمله بود. 
دیدگاه انسان ها به مرگ متفاوت است .
این پرسش بارها تکرار شد و الان که حدود 10 سال ، گذشته است ،  تحصیلات بالای دانشگاهی را طی و دارای فرزندانی  است ، باز به مناسبتی این پرسش را دوباره پرسید .
چه پاسخی باید می دادم  ؟
تصویر او  از مرگ ، ترس ،کابوس ، نابودی و ترک زندگی بود و .. 
یک نکته برایم روشن تر از گذشته چهره نشان داد:
 ما انسان ها چه قدر دور از هم زندگی می کنیم ، اگر چه در کنار هم باشیم و فکر کنیم تصویر درستی از یکدیگر داریم .
به یاد یکی از نوشته های خودم افتادم ، که : 
«اگر تنهایان همه جمع شوند ، تنهایی جمع نمی شود»

با هم بودن انسان ها ، آنها را خویشاوند روحی نمی کند .
تنهایی روح انسان با وجود کسی سیراب نمی شود ، مگر زمانی که سخن تو را ناگفته بشنود ، درد تو را ناگفته  احساس کند و چه سخت است ، زمانی که چنین کسی را از دست می دهی .
شگفت آور تر این است که قانون برخاستن هرکس با دیگری متفاوت است .
مولانا فراق شمس را با نوشتن مثنوی و دیوان غزلیات شمس تسکین می دهد .
جایگزینی چون زرکوب و حسام الدین چلپی پیدا می کند . 
زیباترین مرهم هستی را انتخاب می کند .
مرهمی ازاندیشه و واژه را بر زخم خویش می نهند تا قدرت برخاستن داشته باشد .

هرگز نمی توانیم قانون ثابتی از برخاستن انسان ها وضع کنیم .
هرگز نمی توانیم به کسی بگوییم : مانند من زندگی کن ، تا خوشبخت باشی.
قانون خوشبختی هر انسانی به دست خودش نوشته می شود.

اندیشه ها و راهکارهای دیگران فقط چشم تو را به حقایق باز تر می کند ، اما اراده تو است که تو را به سوی استفاده از آنها سوق می دهد.
زندگی فرصت دوباره ای را هر روز در اختیار ما قرار می دهد ، تا جبران زخم های دیروز خود کنیم ، تا قدرت برخاستن را هر روز تجربه کنیم . 
فرصت کوتاه تر از آن است که بی اندیشه از وجود زخمی خود ، نسخه های غلط دیگران را تجربه کنیم .
شهریور 1400