بزرگنمایی:

 بیش از 120 مورد تایید شده یا مشکوک به آبله میمون که در هفته گذشته در دستکم 11 کشور غیر آفریقایی گزارش شده است زنگ هشدار را درباره احتمال جهانی شدن این بیماری در بین دانشمندان به صدا در آورده است.

تارنمای مجله نیچر نوشت: این ویروس نادر به ندرت در خارج از آفریقا مشاهده می شود . شیوع آن در بین جمعیت های دیگری در جهان که به طور معمول عادی نیست دانشمندان را به یافتن پاسخ هایی برای آن وادار کرده است.

علت نامگذاری آبله میمون این است که ابتدا محققان آن را در میمون های آزمایشگاهی  در سال 1958 شناسایی کردند. این ویروس از حیوانات وحشی مانند جوندگان به انسان و یا از انسان آلوده به انسان دیگر منتقل می شود. در یک سال به طور متوسط چند هزار مورد در آفریقا و به ویژه مناطق مرکزی و غربی این قاره بروز می کند اما موارد ابتلا در خارج از آفریقا بسیار انگشت شمار بوده و به سفر به آفریقا  یا واردکردن حیوانات آلوده و مبتلا محدود می شود.

اما تعداد مبتلایان شناسایی شده در هفته گذشته در خارج از افریقا که مطمئنا بر تعداد آنها اضافه خواهد شد اکنون از ارقام شناسایی شده در خارج از قاره افریقا از سال 1970 به این سو گذشته است. این شیوع سریع زنگ هشدار را برای دانشمندان به شدت به صدا در آورده است.

آنچه محققان می توانند از  داده های ژنتیکی اولیه بگویند این است که ویروس آبله میمون مربوط به یک سویه ویروسی است که عمدتا در غرب آفریقا یافت می شود. این سویه باعث بیماری خفیف‌ تر می‌شود و نرخ مرگ و میر کمتری دارد - حدود 1٪ در جمعیت‌های فقیر و روستایی - در مقایسه با گونه‌ای که در آفریقای مرکزی در گردش است. اما این موضوع نامعلوم است که دقیقا چقدر سویه عامل شیوع فعلی با بیماری در غرب آفریقا متفاوت است - و این که آیا ویروس هایی که در کشورهای مختلف ظاهر می شوند به یکدیگر مرتبط هستند یا نه.

راینا مک اینتایر متخصص بیماری های همه گیر در دانشگاه نیو ساوت ولز در سیدنی استرالیا می گوید، پاسخ به این سؤالات می تواند به تعیین این موضوع کمک کند که آیا افزایش ناگهانی موارد ابتلای به این بیماری ناشی از جهش در ویروس آبله میمون  است که به آن اجازه می دهد سریعتر از گذشته منتقل شود یا خیر، و آیا هر یک از شیوع ها به یک منشا واحد بازمی گردد یا خیر.

با این حال، تشخیص آبله میمون در افرادی که هیچ ارتباط ظاهری با یکدیگر ندارند نشان می‌دهد که ویروس ممکن است بی‌صدا در حال گسترش باشد؛ واقعیتی که آندریا مک‌کولوم، اپیدمیولوژیست و سرپرست تیم مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها در آمریکا، آن را «عمیقاً نگران‌کننده» می‌داند.

برخلاف ویروس سارس-کوو-2 که می‌تواند بدون علامت پخش شود، آبله میمون معمولا وقتی فرد را مبتلا می‌کند نامحسوس نیست که ، تا حدی به دلیل ضایعات پوستی ایجادشده است. مک کولوم می گوید اگر آبله میمون بدون علامت گسترش یابد، به ویژه نگران کننده خواهد بود زیرا ردیابی ویروس را سخت تر می کند.

معمای دیگر این است که چرا تقریبا همه مبتلایان مردان 20 تا 50 ساله هستند که بسیاری از آنها همجنس‌گرا، دوجنس‌گرا و با مردان رابطه جنسی دارند(GBMSM). دانشمندان می گونند اگرچه آبله میمون از راه جنسی منتقل نمی‌شود، اما فعالیت جنسی مطمئنا به منزله تماس نزدیک است. به گفته مک اینتایر راینا مک اینتایر، اپیدمیولوژیست بیماری های عفونی در دانشگاه نیو ساوت ولز در سیدنی، استرالیا، محتمل‌ترین توضیح برای این الگوی انتقال غیرمنتظره این است که ویروس به طور تصادفی در یک جامعه GBMSM معرفی شد و ویروس در آنجا به گردش خود ادامه داده است. پس از تکمیل تحقیقات اپیدمیولوژیک، دانشمندان ایده بهتری در مورد منشا شیوع و عوامل خطر عفونت خواهند داشت.

دانشمندان از زمان کمپین ریشه کنی آبله، ویروس نزدیک به آبله میمون، در دهه 1970 آبله میمون را نیز زیر نظر داشتند. زمانی که آبله به خاطر واکسیناسیون های جهانی دیگر تهدیدی محسوب نمی شد، مقامات بهداشت عمومی توصیه تلقیح آبله را - که آبله میمون را نیز از بین می برد- متوقف کردند.

 مک اینتایر می‌گوید با گذشته هر سال از زمان ریشه کنی آبله،  جمعیتی که نسبت به این ویروس‌ها ایمنی ضعیف یا بدون ایمنی دارند، افزایش یافته است.

مقام های بهداشت عمومی در برابر آبله میمون ناتوان نیستند. به عنوان یک اقدام احتیاطی در برابر بیوتروریسم، کشورهایی مانند آمریکا دارای واکسن های آبله و همچنین یک درمان ضد ویروسی هستند که تصور می شود در برابر ویروس بسیار مؤثر است.

مک کولوم می‌گوید، با این حال، درمان‌ها احتمالا در مقیاس بزرگ نخواهند بود. کادر  مراقبت‌های بهداشتی احتمالا در عوض از روشی به نام «واکسیناسیون حلقه‌ای» برای جلوگیری از انتشار آبله میمون استفاده می‌کنند: با این روش، افراد در تماس های نزدیک با متبلایان به آبله میمون واکسینه می‌شوند تا راه‌های انتقال قطع شود.