بزرگنمایی:

یادداشت/
داستان قاطر و شتر مثنوی نقدِ حال ماست!!
✍️...الف - سرافراز 

می دانیم که مولانا از توشه ی تمثیل و قصه و استعاره برای انتقال تجربیات و معانی بلند و ارزشمند زندگی بهره های فراوان برده و کوشیده تا راه درمان دردها ومواجهه درست با چالش های زندگی را نشان بدهد .
یکی از این قصه های درخشان که دلالت بر توجیه خطای خویش می کند و مسئولیت شکست رفتار خود را نمی پذیرد همین قصه  گفت و گوی قاطر با شتر است که برای امروز جامعه ما درس آموز بوده و می توان سویه های جامعه شناسی عقب ماندگی را بر آن بار کرد .
قاطری به شتر گفت که چرا شماها هرگز هنگام حرکت و باربردن به زمین نمی خورید اما  ما هنگام بردن بار سکندری می خوریم و به زمین میافتیم شتر بگفت که علتش این است که ما در موقع حرکت به جلو نگاه می کنیم تا موانع و مسیر راه را درست ببینیم اما شما سرتان پایین و در پی دیدن و خوردن علفی هستید ، قاطر گفت درسته که پدرمون الاغه ولی مادرمون اسب است و خوب می فهمیم که این کار را نکنیم ، ما با این که به جلوی خود نگاه می کنیم اما باز زمین می خوریم .
شتر در جواب بگفت که پس علت دیگری دارد و این است که ذهنیت شما با واقعیت منطبق نیست یعنی شما وقتی که بار می برید بسرعت حرکت می کنید ولی ما آهسته بار می بریم باز قاطر گفت که ما برغم این که ذهنیت ما واقعی است ولی زمین می خوریم وقتی شتر دید که قاطر مسئولیت رفتار خود را نمی پذیرد و بهانه واهی می آورد به قاطر گفت می دانید چرا شما زمین می خورید علتش این است که اسم ما و شما در فارسی اشتر و استر بوده و فارسی زبانان روی ما نقطه گذاشتند ولی روی شما نقطه نگذاشتن به همین خاطر است که شما تعادل ندارید و زمین می خورید قاطر گفت  پس مشکل ما این است که روی اسم ما نقطه نگذاشتن که زمین می خوریم ، شما عجب شتر با هوش و فهمیده ای هستید .
نتیجه اخلاقی : 
ما حق نداریم ریشه و علت بحران ها " نابسامانی ها و عقب ماندگی خود را به " دیگری " معطوف کنیم باید عقلانیت و شجاعت اخلاقی را داشته باشیم که مسئولیت کنش و کارکرد خود را قبول و به اشتباه خویش اعتراف کنیم به خصوص وقتی که مشغول تمشیت امور و تدبیر منزل ملک و ملت هستیم .