بزرگنمایی:

جرج گلن کامرون

 George Glenn Cameron 🇺🇸

زاده 1905 در پنسیلوانیای کشور آمریکا، زبان‌شناس و استاد تاریخ باستان. او تحصیلات دانشگاهی خود را در رشتهٔ زبان‌های شرقی، در دانشگاه شیکاگو به پایان رساند و در سال 1932 درجهٔ دکترا گرفت. مدتی در مؤسسهٔ زبانهای شرقی دانشگاه شیکاگو به تدریس اشتغال داشت. در سال 1948 شیکاگو را ترک کرد و بخش مطالعات شرقی را در دانشگاه میشیگان در آن آربر بنیان نهاد. جورج کامرون دانشمندی بزرگ در زمینهٔ زبان‌ها و تاریخ شرق باستان، بویژه زبان ایلامی بود. کتاب او با نام «ایران در سپیده‌دم تاریخ» که در سال 1936 منتشر شد هنوز مرجع عمده‌ای در تاریخ ایلام بشمار می‌آید. کامرون در سال 1939 در هیأت حفّاری اریک اشمیت در تخت‌جمشید به عنوان کتیبه‌شناس حضور داشت. در گزارش حفاری اشمیت، که در سه جلد منتشر شد، سهم بسزایی داشت و چند کتیبه مهم دوره هخامنشی را از نو خوانش و ترجمه کرد. اثر ماندگار او «الواح خزانه تخت‌جمشید» در سال 1948 منتشر شد. این کتاب حاصل، مطالعات جامع او درباره 114 لوح از 753 لوحی است که اشمیت در اکتشافات سالهای 1936ـ 1938 به دست آورده بود، و یکی از منابع مهم فارسی باستان و ایلامی و همچنین تاریخ امپراتوری هخامنشی در دوره حکومت داریوش اول و خشایارشا به شمار می‌رود. کامرون در سال 1948 بخش مطالعات شرق نزدیک را در دانشگاه میشیگان تأسیس کرد و تا سال 1969 ریاست آن را به عهده گرفت. در سالهای 1948ـ1949 کرسی استادی شاخه بغداد را در مدرسه‌های آمریکایی شرق‌شناسی به عهده داشت. در سال 1950 به کشف متن تازه‌ای از «سالنامه شالمانسر سوم» نایل آمد. در همین سالها سرپرستی هیأتی را برای اکتشاف در بیستون برعهده داشت. او در این مأموریت توانست نخستین‌بار نسخه‌برداری دقیقی از متن کتیبه داریوش فراهم آورد و خوانش جدیدی برای برخی قسمت‌های آن مطرح کند. این کار او و مطالعاتش درباره این کتیبه، مبنای کتابی شد به نام «کتیبه‌های فارسی باستان»، اثر رولاند کنت که در سال 1950 انتشار یافت. او در بازدیدهای بعدی‌اش از بیستون در سالهای 1956ـ1957 توانست روگرفت‌های جدیدی از بخش در دسترس تحریر بابلی کتیبه بیستون نیز تهیه کند. کامرون نشر کامل تحریر بابلی کتیبه بیستون را به دو تن از شاگردانش سپرد و در این زمینه از هیچ کمکی به آنها فروگذار نکرد. به رغم مشغله‌های کاری بسیارش، نشر دو اثر از همکارانش را نیز پس از مرگشان به عهده گرفت و بر ترجمه‌هایی نیز که از آنها به زبان‌های فرانسه، آلمانی، دانمارکی، ژاپنی و فارسی صورت گرفت، نظارت کرد. در سال 1945 «تاریخ شاهنشاهی ایران، دوره هخامنشی»، اثر اُمستد را بازبینی کرد که در سال 1948 منتشر شد. سالهای 1940ـ1948 سردبیر نشریه آمریکایی «زبان‌های سامی» بود که سپس با نام نشریه «مطالعات شرق نزدیک» به کار خود ادامه داد. کامرون در سال 1949 نشان همایون را از دولت ایران دریافت کرد. در سال 1952 از سوی کاخ ماسکینگام موفق به دریافت درجه دکترا ادبیات شد. همچنین در سال 1974 از سوی دانشگاه تهران به او دکترای افتخاری اعطا شد. او در چند انجمن و مؤسسه علمی از جمله ایران‌شناسی تهران، انجمن شرق‌شناسی امریکا، انجمن باستان‌شناسی امریکا و مرکز مطالعات شرق‌شناسی امریکا عضو بود. در سال 1972 به مناسبت شصت و هفتمین سال تولد او، شماره‌ای از نشریه «انجمن شرق‌شناسی امریکا» به او اختصاص یافت. او در سال 1975 با درجه ممتاز بازنشسته شد. یک سال بعد، به همین مناسبت جشن‌نامه‌ای به همت همکارانش در دانشگاه میشیگان، در نشریه مطالعات شرق‌شناسی میشیگان (1976) به او تقدیم شد. کامرون در 14 سپتامبر 1979 زندگانی پربارش را بدرود گفت. 




منصوز بزرگمهر - صبح ملت نیوز