بزرگنمایی:

زندگی من، قبل ازشروع، تمام شد.
لحظه ای بیش نبود، من 97 سال عمرکردم فقط ثانیه ای بود.
نشر این مقاله در اینترنت باعث برانگیخته شدن تفکرِ بیشتر مخاطبین راجع به زندگی شده است. مقاله توسط یک خانم نویسنده بازنشسته نوشته شده که احساسش را زمان انتقال به خانه ی سالمندان به نگارش در آورده است :
دارم به خانه ی سالمندان میرم، مجبورم.
وقتی زندگی به نقطه ای میرسه که دیگه قادر به حمایت از خودت نیستی، بچه هات به نگهداری از فرزندان خودشان مشغولند و نمی توانند ازت نگهداری کنند، این تنها راه باقی‌مانده است.
خانه ی سالمندان شرایط خوبی داره، اتاقی ساده، همه نوع وسایل سرگرمی داره، غذا خوشمزه است، خدمات هم خوبه، فضا هم بسیار زیباست اما قیمتش ارزان نیست، حقوق بازنشستگی من به سختی می تونه این هزینه رو پوشش بده. 
البته اگه خونهِ خودم رو بفروشم به راحتی از پس هزینه اش برمیام. 
می تونم در بازنشستگی خرجش کنم تازه ارث خوبی هم برای پسرم بذارم.
 پسرم این را خوب می فهمه : «پولها و اموالت باید به خودت لذت بده، ناراحتِ ما نباش.»
حالا من باید برای رفتن به خونه سالمندان آماده بشم، به هم 
ریختن خانه به خیلی چیزها برمی گرده :
1.جعبه ها،چمدانها،کابینت و کشوها که پر از لوازم زندگیست، لباسها و لوازم خواب برای تمام فصول.
2. از جمع کردن خوشم میامد. کلکسیون تمبر، دهها نوع قوری دارم. کلکسیونهای کوچک زیاد، مثل گردنبندهای از سنگ کهربا و چوب گردو و از این قبیل. 
3. عاشق کتابم. کتابخانه‌ام پر از کتابه. انواع شیشه بطری مرغوب خارجی. از هر نوع وسایل آشپزخونه چند ست دارم.
4.دیگ و قابلمه و بشقاب و هر چه که میشه در یک آشپزخانه پر تصور کرد. ده ها آلبوم پر از عکس و... 
5. به خانه پر از لوازم نگاه می‌کنم و نگران میشم. 
خونه ی سالمندان تنها یک اتاق با یک کابینت، یک میز، یک تخت، یک کاناپه، یک یخچال یک تلویزیون، یک گاز و ماشین لباسشویی داره. دیگه جایی برای اونهمه وسایلی که یک عمر جمع کرده ام نداره.
یک لحظه فکر میکنم مالی که جمع کرده ام دیگه متعلق به من نیست. در واقع این مال متعلق به دنیاست. ثروتی هم که در آینده خواهد آمد تعلق به کسی ندارد. 
قصرِ چه کسی شهر ممنوعه است؟
 امپراطور فکر می کرد قصر متعلق به خودشه ولی امروز متعلق به مردم و جامعه است.
به اینها نگاه می کنید، با آنها بازی می کنید،  از آنها استفاده می کنید ولی نمی تونید آنها را با خودتون به گور ببرید. 
می خوام همه اموالم رو ببخشم ولی نمی تونم. هضمش برام  مشکله. از طرفی بچه ها و نوه هایی که برای  کارم و جمع آوری این همه چیز ارزش قایل باشند کم هستند. می تونم تصور کنم که آنها با این همه چیزی که با سختی جمع کرده ام چطور برخورد می کنند : 
همه ی لباسها و لوازم خواب دور ریخته می شه. عکسهای با ارزش نابود میشه، کتابها فله‌ای فروخته میشه. کلکسیونهام چی؟ اگه دوستشون نداشته باشی از خودت دورشون میکنی. مبلمان هم با قیمتی بسیار کم فروخته میشه.
درست مثل پایان عمارت قرمز می مونه:
تنها یک تکه ی تمیز سفید به جا می مونه.
از بین کوه لباسی که جمع کرده بودم چند تکه برداشتم، چند تا وسیله ی آشپزخونه، و چند تا از کتابهای مورد علاقه‌ام، و چند تا قوری چای.
کارت شناسایی و شهروندی و بیمه و سند خونه و البته کارت بانکی. تمام.
این همه ی متعلقات منه. میرم و با همسایه‌ها خداحافظی می‌کنم....
سه بار سرم را به طرف درب خانه خم میکنم و آن را به دنیا می سپارم. بله در زندگی، شما روی یک تخت می خوابید و در یک اتاق زندگی می کنید بقیه اش برای تماشا و بازی است.
بالاخره مردم بعد از یک عمر زندگی می فهمند : 
ما واقعا چیز زیادی نیاز نداریم.
1- دور خودتان را برای خوشحال شدن شلوغ نکنید.
2- رقابت برای شهرت و ثروت خنده داره.
3- زندگی بیشتر از یک تختخواب نیست.
4- افسوس که هر چه برده ام. باختنی ست،
5-برداشته ها، تمام بگذاشتنی ست،
6-برداشته ام، هر آنچه باید بگذاشت،
7-بگذاشته ام، هر آنچه برداشتنی ست...
پس، در لحظه و حال زندگی کنید.  زیاد در گیر تجملات، خانه، ماشین و.... نباشید، در یک کلام انبار دار نباشید. 
سبکبال باشید، از زندگی لذت ببرید، خوب باشید با خودتان، با دیگران، با همه 
خوب بخورید، خوب بپوشید، خوب سفر کنید، زندگی را زیاد سخت نگیرید، به خودتان احترام بگذارید، به خودتان متعهد باشید.
بهترین رفیق خودتان باشید.