بزرگنمایی:

مهدی نصیری، سردبیر سابق کیهان نوشت: چند سال پیش در سفری به لبنان، در موزه نظامی و جنگ 33 روزه حزب الله با اسرائیل حضور یافتم و شاهد حضور بانوان بی حجاب و بعضا کمی عریان بودم. از مسئول موزه پرسیدم  محدودیتی برای ورود خانمهای بی حجاب ندارید؟ گفت: ابدا. سید حسن و حزب الله مانع حضور هیچ کسی با هیچ پوششی در اینجا نمی شوند.

در هتل محل اقامت در بیروت هم که متعلق به موسسه مرحوم آیت الله سید محمد حسین فضل الله (حامی حزب الله) بود، هیچ محدودیتی برای حضور بانوان بی حجاب  وجود نداشت.
حزب الله لبنان تحت تاثیر آموزه ها و سلوک تربیتی آیت الله سید موسی صدر با تنوع عقیدتی و سبک زندگی در لبنان به راحتی کنار آمده است و در عین حال ظرف سال‌های اخیر بر تعداد محجبه های لبنانی به خصوص در میان شیعیان افزوده شده است.
در این میان پرسش قابل طرح از حزب الله ایران و نظریه پردازان آن و اتاق فکر حجاب الزامی و اجباری این است که این دوگانگی بین ایران و لبنان را در حالی که حزب الله مرجع دینی و سیاسی خود را آیت الله خامنه ای می داند، چگونه توجیه می کند؟
آیا حکم شرعی حجاب در این دو کشور متفاوت است؟ چطور سید حسن نصر الله می تواند حکم به آزادی حجاب در موسسات اختصاصی حزب الله بدهد و هرگز شیعیان لبنان را علیه زنان بی حجاب تحریک نکند اما در ایران چنین امری غیر مجاز و نامشروع است و سالهاست که مساله حجاب یکی از عوامل دوقطبی سازی و تشتت و تنفر اجتماعی در ایران شده است؟
اگر شرایط و مصلحت ویژه ای عامل این مدارا و پذیرش تکثر سبک پوشش و زندگی در لبنان است، چرا در ایران چنین نباشد؟
ادله و شواهد بسیاری بر سیاسی - و نه شرعی - بودن نحوه برخورد با مساله حجاب در ایران است. اگر پای شرع در میان بود، حد اقل نباید حجاب زنان اهل کتاب و اقلیت‌های دینی و نیز توریست‌ها و زنان مسن، اجباری بود. ضمن آن که باید با بی حجابی و شل حجابی در انتخابات‌ها و راهپیمایی ها و برخی تجمعات انقلابی نیز برخورد می شد و نه آن که بر عکس در گزارش‌های سیما به عنوان سندی بر حمایت اقشار گوناگون مردم از نظام منعکس می گشت.
متاسفانه بوی سیاسی کاری و محوریت قدرت و سلطه طلبی سیاسی و اجتماعی و سوژه سازی برای انحراف افکار عمومی از بحران‌های بسیار حادی که کشور با آن روبروست، از این بساط گشت ارشاد و گسیل ون به میادین متصاعد است و همین امر موجب انزجار بیشتر مردم و حتی قشر وسیعی از زنان کاملا محجبه از این پروژه سرکوب و انحراف اذهان است و  کاربرد مهم آن برای اقلیتی بسیار محدود است که نظام باید پیوسته مشتهای گره کرده آنان را در دفاع از حکمرانی فشل و ناکارآمد و آغشته به انواع مفاسد خود بسته نگه دارد و به آنان چنین وانمود کند که با دغدغه دینی در حال ستیز با استکبار جهانی و عوامل داخلی آن هستیم.